Per syte e tije...(nga F.Ndoci)

Syte e tu, syte e tu,
Me gjithe dritat qe kam pare,
Me gjithe yjet rreze ar
Me gjithe lume, liqene blu


Shembellejne syte e tu.
Qesh atje rinia ime
Shket nje varke me gezime.
Fluturon nje pulebardhe


Une e ti te pandare,
Ti deti une lundertar.Ja erdhem ne do ikim larg
Lumturi e gjate dhe fillestare.
Qe tani gjokset po t'i hapim


Rruget tona mbushur me petale.Syte e tu, syte e ty,
Sa i shoh me sjellin behare
U them se jam ketu
Dhe qeshin syte e tu.

Ismail Kadare

NË KOHËN KUR TË DESHA

Në kohën kur të desha
Mendimet për ty më mbulonin natë e ditë,
Ashtu si Vezuvi që me hirin e tij
Mbulonte Pompeun me periferitë.
Por koha shkoi
Tani llava e ftohur
Plehëron të gjatat rreshta të të mbjellave,
Ndërsa mendimet për ty
Plehërojnë rreshta poezish të kthjellëta.

PRITJA

Telefoni po merr nje sy gjume para ardhjes sate
Abazhuret varen te heshtur mbi pritjen

Perbindeshat mbi qilimin e dhomes dremitin te qete
Ora kaloi
Ti u vonove
Drita e abazhureve u be e keqe
Si i vrare telefoni ka rene permbys e s’merr fryme
Tani perbindeshat filluan te levizin
Ja, po zgjohen me leshra te kerleshura mbi qilim

Ti do vish patjeter te qetesosh gjithcka




Mall

Ca pika shiu rane mbi qelq
Per ty une befas ndjeva mall
Jetojme te dy ne njejtin qytet
Dhe sa rralle shihemi sa rralle...

Dhe mu duk pak e cuditshme
Si erdhi kjo vjesht ky mengjes
Qiejt e ngrysyr pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.

Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Sec mu kujtua sot per dreq
"Te zgjuarit jane bashke ne kete bote
Kurse te fjeturit jane vec
"Ne c'enderr kemi rene kaq keq

Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty sec ndjeva mall.


Ti qave

Ti qave dhe me the me zë te ulet
Se une te trajtoja si prostitute.
Atehere loteve te tu s'ua vura veshin
Te desha, pa ditur se te desha.

Vec nje mengjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m'u duk,
Atehere kuptova c'kisha humbur,
C'kisha fituar kuptova gjithashtu.

Me rrezellinte si smerald merzitja,
Dhe lumturia ngrysej si nje muzg me re...
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse seicila m'e bukur se tjetra qe.

Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr leshonte njekohesisht,
Qe njeqindfish etjen per jeten shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njeqindfish

Kristal

Ka kohe qe s'shihemi dhe ndiej
Si te harroj un' dalngadal,
Si vdes tek une kujtimi yt
Si vdesin floket dhe gjithcka

Tani kerkoj une posht' e lart
Nje vend ku ty te te leshoj.
Nje strofe a note a nje brilant
Ku te te le, te puth, te shkoj.

Ne s'te pranofte asnje varr
Asnje mermer a morg-kristal.
Mos duhet vall' prap te te mbart
Gjysem te vdekur, gjysme te gjalle?

Ne s'gjetsha hon ku te te hedh
Te gjej nje fushe a nje lulnaje
Ku butesisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund te te shperndaj.

Te te mashtroj ndoshta keshtu
Dhe te te puth e t' ik pa kthim
Dhe nuk do te dime as ne, askush
Harrimi ish ky, a s'ish harrim.

Pablo Neruda flet Shqip!

Poezia me e deshperuar

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Të shkruaj, për shëmbull:”Nata është yjësuar,
Dhe drithëruesit, të kaltrit yje, atje larg.
”Era e natës sillet në qiell dhe këndon.

Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
E doja, dhe ajo më donte nganjëherë gjithashtu.
Në netë si kjo e kisha ndër krahët e mia.
E puthja aq shumë herë nën qiellin e pafund.

Ajo më donte, dhe unë e doja nganjëherë gjithashtu.
E si të mos doja të tillë sy të mëdhenj tërheqës.
Mund të shkruaj vargjet më të trishta këtë natë.
Duke menduar që nuk e kam. Duke ndjerë që e humba.

Të dëgjoj natën e pamasë, më e pamasë pa të.
Vargjet bien mbi shpirtin si mbi barin vesa.
Po ç’rëndësi ka kur dashuria ime nuk mund ta ruante
Nata është yjësuar dhe ajo nuk është me mua.

Kjo është e gjitha. Së largu dikush këndon.
Atje larg..Shpirti im nuk ndjehet mirë se e humbi atë.
Si të jenë duke kërkuar sytë e mi vështrojnë për të.
Zemra ime vështron, por ajo nuk është me mua.

E njëjta natë që zbardhëllon të njëjtat pemë
Ne vetë, ata të atëhershmit, nuk jemi të njëjtët.
Më nuk e dua, është e qartë, por sa shumë e doja
Zëri im vështron për erën që të takojë veshin e saj.

E tjetrit. Do jetë e tjetrit. Si para puthjeve të mia.
Zëri i saj, trupi i saj i tejdukshëm. Sytë e saj të paskaj.
Unë nuk e dua, është e qartë, por mbase e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria, dhe kaq i madh harrimi.

Sepse në netë si kjo e mbaja atë mes krahëve,
Shpirti im ndjehet keq që e ka humbur.
Megjithëse kjo është dhimbja e fundit që ajo me shkaktoi,
Dhe këto janë vargjet e fundit që unë ja shkruaj.



Humbem dhe kete mbremje

E humbem edhe kete mbremje
Askush nuk na pa te kapur per dore,
kur muzgu i kalter binte mbi bote.

Nga dritarja une pash’
lodrimin e perendimit mbi kodrat e largta.

E pastaj, si nje monedhe,
nje copez dielli u perndez ne duart e mia.

Te kujtova ty me shpirtin e ndrydhur,
me ate trishtimin qe ti ke njohur tek une.

Ku ishe ti ne ate kohe?
Me c’njerez? Cfare fjalesh u thoshe?
Oh, pse me ndodh keshtu: dashuria shperthen pernjeheresh,
kur jam I trishtuar dhe kur ti je larg?

Libri qe marr te lexoj mbremjeve, me ra nga duart,
dhe te kembet e mia, si nje qen i plagosur u rrotullua perendia.

Gjithnje, gjithnje sapo vjen mbremja ti iken,
Deri ku muzgu bredh duke tretur statujat.

Arthur Rimbaud

Aube

J'ai embrassé l'aube d'été.

Rien ne bougeait encore au front des palais. L'eau était morte. Les camps d'ombre ne quittaient pas la route du bois. J'ai marché, réveillant les haleines vives et tièdes, et les pierreries regardèrent, et les ailes se levèrent sans bruit.

La première entreprise fut, dans le sentier déjà empli de frais et blêmes éclats, une fleur qui me dit son nom.

Je ris au wasserfall blond qui s'échevela à travers les sapins : à la cime argentée je reconnus la déesse.

Alors je levai un à un les voiles. Dans l'allée, en agitant les bras. Par la plaine, où je l'ai dénoncée au coq. A la grand'ville elle fuyait parmi les clochers et les dômes, et courant comme un mendiant sur les quais de marbre, je la chassais.

En haut de la route, près d'un bois de lauriers, je l'ai entourée avec ses voiles amassés, et j'ai senti un peu son immense corps. L'aube et l'enfant tombèrent au bas du bois.

Au réveil il était midi.

Poezi nga D.D.

S'kujtoj dot, ndaj vuaj

Ku bashkë jemi takuar
Nga sytë e botës fshehur?
Mendohem për ti kujtuar
Si turisti ku ka shkelur.

Ku qemë kur ti ke qarë
Se dikush na pati parë?
Në ç’vit ishte, në ç’muaj?
S’kujtohem dot, ndaj vuaj.

Një vuajtje krejt të rrallë
Pa dhimbje por plot mall,
Që shket si krelë mbi sy,
Për ty, për ty, për ty.

Për ty që më dhe veten,
Thesarë që nuk preken,
Kur gjith’ ç’more nga mua
Ishin veç fjalët të dua.

Sa herë ti pata thënë
Nën diell e nën hënë,
Në shqip, në gjuhë të huaj?
S’kujtohem dot, ndaj vuaj.

Kujtoj veç herën e parë,
S’u fshehëm dhe s’ke qarë,
Kur sa më pe ti qeshe,
Vërtet mbaja qeleshe.

Ku u takuam zanë,
Këtu a në Tiranë?
Me ç’emër të të quaj?
S’kujtohem dot, ndaj vuaj.

Në vdekje
Të bëra mbrëmë për të qarë
S’të bëja dot të qeshje;
Se s’jam më Ylli i parë
Që thithje gjer në dehje.

Të bëra mbrëmë për të qarë,
S’të bëja dot të qeshje;
Bari përmbi më digjet zjarr,
Qëkur s’kanë rënë rreshje.

Të bëra mbrëmë për të qarë,
S’të bëja dot të qeshje;
Sapo shkela rrethin e parë,
Përjetë s’do kem prehje.

Të bëra mbrëmë për të qarë,
S’të bëja dot të qeshje;
Kujt qesh i thonë: i marrë
Dhe i ndërsejnë lehje.

Të bëra mbrëmë për të qarë,
S’të bëja dot të qeshje;
Por dua veç margaritarë
Ti kesh, shpirt, për veshje.

Të bëra mbrëmë për të qarë,
S’të bëja dot të qeshje;
Se lotët më janë tharë
Si kujtdo në vdekje.



Ti e di ku t’më gjesh

-1-
Më foli lehtas në vesh:
Ti e di ku t’më gjesh;
Unë brofa nga shtrati
Që ta kapja nga shtati....

Si një fllad prej ere
Ajo gjendej mbas dere
Dhe më tha: mos më ndiq!
Ti je krejt ... lakuriq.
Rrashë në gjunjë si murg,

Dhoma u kthye në burg;
Dashuri në hotel-
Aventurë që s’më vel.

-2-
Unë e di ku ta gjej
Puthje të fshehta ti rrëmbej,
E ta lus: a do të vish?
Të më lusë: më zhvish!

T’nis ta zhvesh me ngutje,
Të më veshë me puthje;
Gjumin e ëmbël kur fle
Fundin t’ja marr dhe t’ja fsheh.

Me aromën e atij shtati
Të largohem nga shtrati,
Ti flas lehtas në vesh:
Ti e di ku të më gjesh!
-3-
Unë i thashë: mos më ndiq!
Ti je krejt ... lakuriq.
Por ajo si fllad ere
Rendi e më puthi mbas dere.


Fluturat s’kanë moshë

Si flutur në shi, e tejdukshme, e lagur
Do të jesh ti bukuroshe e plakur,
Kush të la do të kujtojë i penduar
Hirin plot ngjyra që i le në duar.

Sa donte të të mbante!
Ah, sa donte!Pr sa më shumë me ty të fluturonte!
I menduar do të thotë, të më besosh:
Djemtë plaken, fluturat s’kanë moshë.

Pa një fshikëz loti ashtu dalngadalë
Gjethit të syrit do ti varet kur të dalë,
Gishtat do të zgjatë, por s’do mund ta prekë
Dora do ti thahet si në vjeshtë një degë.

Dhe ti do të shkasësh nga fshikëza e lotit,
Buzën do t’ja puthësh siç ja puthje motit;
Askush s’do ta besojë: ç’ka ngjau? ç’po ngjan?
I vdekuri i vdekur me lotë po qan!?


Mos eja këtu e dashur!

Vetëm gjendem në Currila
Heshtje në plazh dhe në vila.
Shpinë mbështetur tek pisha
Si atëhere kur të kisha.

Aty ku gdhendëm dy emra
Dhe për emblemë një ... zemra.
Tek shihnim anijet në radhë
Të hynin e dilnin me mall

Dhe e shoqëronim pa zë
Derisa larg tretej ndonjë... në ujrat ndërkombëtare
me sy që shndrisnin si fare.
Të strukur edhe të mjerë

Si dy zogj me krah të prerë
Që mëkohen me dashuri
Për fluturimin në liri.
Mos eja këtu e dashur!

Koha lëvoren ka plasur;
Unë ika nga currilat
Nga heshtja, plazhi dhe vilat.


A të kam thënë sot se të dua?
për të³

Këtë mbasdite ti je shumë vonë.
Makina ime ndaloi dhe u parkua,
Shoferi i saj strehërënë qetë-qetë
Dorezat hoqi dhe i menduar u largua.

Makina ime e zezë ndaloi dhe u parkua;
Unë mbrapa lashë veç një gur mbi krye
Ta lëmosh me dorë, a puthësh o grua
E dashuruar me një nga të rënët yje.

E doja zemrën tënde të ishte e madhe
Të më mbante brenda gjithë dashurinë
Por bota është përmbys kësaj radhe,
Një zemër e vogël mban më pak hidhërim.

Që pranë të më rrije nuk do të doja;
Unë s’do të të thosha dot asnjë fjalë
As për një të dua s’do më hapej goja
Dhe sikur lotë të më binin mbi ballë.

S’do të të bëja as të zakonshmen pyetje:
“A të kam thënë sot se të dua?”P
ërhumbur në kush do kish më vuajtje
Unë pa ty apo ti pa mua.

Ti je vonë, shumë vonë.
Unë ikaDhe s’mund ta di në ika për më mirë,
Por si në fund të fjalisë kur vihen tre pika
Ne kurrë s’i thamë njëri-tjetrit lamtumirë.

Paçka se s’do të bezaj dot as jo as po
Përsërite atë pyetje një herë kur të vish
Pastaj secilën nga përgjigjet mendo
Por thuamë si të thoja: Të dua! – sërish.